Tja, als je uit Engeland komt (of gezet wordt vanwege een of ander al dan niet bewezen vergrijp) en je bent gedwongen om een nieuw bestaan op te bouwen in een land dat je niet kent dan ben je geneigd om namen te gebruiken uit je vaderland. Zo komen we dus plaatsnamen tegen als Gladstone en Marlborough. Maar niet alleen die natuurlijk, in bijna alle plaatsnamen in Australië herken je Europa terug. En niet alleen Engelse ook Duitse (Sunshine Coast Hinterland) en Nederlandse. Ook op bijvoorbeeld de markt waar we waren stonden veel kramen met German Saucages en Dutch Pancakes. Heel grappig allemaal. Ook bijna iedereen die wij spreken heeft wel een bekende of familie in Europa.
Onderweg naar Mackay komen we door Rockhampton. Daar vinden we langs de weg het Dreamtime Cultural Center.
Een museum over de Aboriginals en hun historie gerund door lokale Aboriginals.
We vallen midden in de rondleiding precies op het moment dat de gids een staaltje kippenvel didgeridoo muziek ten gehore gaat geven. We leren vervolgens veel over het gebruik en de techniek van dit instrument. De naam didgeridoo heeft het instrument gekregen van de westerlingen omdat je bij een bepaald ritme die naam erin kunt terughoren. De didgeridoo wordt gebruikt als instrument om bij te dansen. Dat wil zeggen: het geluid ondersteunt de dans maar is niet leidend. Er zijn vele vaste ritmes die men uiteindelijk allemaal uit het hoofd speelt.
Vervolgens mogen we leren hoe je met een ‘ returning Boomerang gooit. Dit ding wordt overigens alleen gebruikt voor fun en voor sport. De Boomerang heeft meerdere functies en vormen. Die voor de jacht bijvoorbeeld komen niet terug maar komen wel hard aan! We mogen het zelf proberen en het lukt aardig. Het is ook niet echt moeilijk, als je maar weet hoe je moet gooien………
We kijken na de rondleiding nog even rond in het museum.
Er bekruipt mij toch altijd weer een gevoel van nederigheid als ik besef tot een ras (en dan voornamelijk dat deel van het ras dat in West-Europa huisvest) te behoren dat door de eeuwen heen andere volken en rassen ontheemd, uitgeroeid, gedenigreerd, geknecht, tot slaven gemaakt en hun land heeft afgepakt. Zonder scrupules! Ook de aboriginals zijn zo door ons West-Europeanen behandeld. De laatste poging om hen onze manier van leven op te leggen begon in 1910:
– Lost generation’: In het verleden heeft de Australische overheid al vele pogingen ondernomen om de Aboriginals meer westers te laten worden. Zo werden tussen 1910 en 1972 Aborginalbaby’s en –kinderen weggenomen uit de Aboriginalcultuur. Weg bij hun ouders, geplaatst bij pleegouders of in kindertehuizen; de ‘stolen generation’ of ‘lost generation’.De regering dacht dat de kinderen zich makkelijker aan de blanke maatschappij zouden aanpassen, als ze niet bij hun eigen familie opgevoed werden. Dit bleek niet te werken: veel Aboriginalkinderen kregen een moeilijke jeugd, ze waren immers weggehaald uit de cultuur waarin ze waren geboren, weggehaald bij hun ouders.-
In 2008 heeft de Australische regering wel excuus hiervoor aangeboden én voor alles wat hen eerder is aangedaan. Terecht! Ik kreeg de neiging om een diepe buiging te maken voor het leed dat veel van deze mensen is aangedaan. En nu, nog steeds, zijn er Australiërs die alleen naar Aboriginals kunnen kijken als: lui en altijd dronken……
De tocht verloopt verder voorspoedig maar regelmatig erg traag door al het Roadwork dat er gedaan wordt. Dit bord en deze mensjes (wat een baan trouwens) willen we écht noooooit meer zien!
Ach wat, het is prachtig weer, de route is geweldig en we hebben alle tijd.
De camping valt mee maar ligt wel buiten de stad in de buurt van de haven. Volgens de receptiedame is het ongeveer 2 km lopen naar restaurants in de haven.
Ken je dat? Dat je wéét dat je verkeerd loopt maar het niet wil geloven en toch door loopt? Nou wij wel dus! En zo komt het dat we niet 2 maar 3,5 km lopen naar een restaurant. Dat is dan wel lekker eten gelukkig. Maar we nemen toch maar een taxi terug. Morgen gaan we op zoek naar het Vogelbekdier.