Toen wij met de camperverhuurmevrouw bezig waren vroeg zij of we een glas- en bandenverzekering erbij wilden nemen. Mocht er bijvoorbeeld een ruit kapot gaan dan hoefden we daar niet zelf voor op te draaien. Wij twijfelden, want hoe vaak gaat er nou een autoruit kapot? Uiteindelijk toch gedaan en dat bleek een goede beslissing.
Op Bruce Highway dendert ons een vrachtwagen tegemoet en er spat waarschijnlijk een steentje tegen het raam. Resultaat: twee sterren en een barst. Tijdens het rijden wordt de barst groter en we bellen de helpdesk van Apollo. De man die ik aan de telefoon krijg adviseert ons er maar even mee te blijven rijden en eventueel de boel met een ruitreparatiesetje (wist niet dat dat bestond) op te lappen. Want, zo zei hij, die verzekering dekt wel een nieuwe ruit maar dat gaat maar 1 keer op. Dus als we nu de ruit laten vervangen en het gebeurt weer, dan moeten we de tweede ruit alsnog zelf betalen. OK. Dat weten we dan ook weer. We rijden dus maar door. Op hoop van zegen.
Vandaag ervaren we voor het eerst de onmetelijke uitgestrektheid van het Australische land. Dit zijn de Australische Savannen waar we doorheen rijden.

De Bruce Highway is een 1-baans weg waar je meestal 100 km per uur mag rijden. De weg is te vergelijken met een Nederlandse N-weg waar je 80 km per uur mag. Over deze wegen rijdt alles dezelfde snelheid: enorme vrachtwagencombinaties, auto’s met caravan, campers, 4Wdrives, gewone personenauto’s. Vooral de vrachtwagens zijn een aparte ervaring: van die enorme hondenkoppen met een stalen geraamte voor de motorkap (voor het opvangen van overstekende kangaroo’s). Ze rijden vlak achter je en zodra het kan halen ze je in met 110km per uur. Moet je in Nederland eens proberen.

Al met al schieten we soms een eind op en soms helemaal niet.

Tegen 4 uur bereiken we de camping. Voor het eerst een camping die er ook uitziet als een camping: veel campers en caravans op grasplekken, veel groen en grenzend aan een bos. En dat bos is een echt regenwoud en loopt inderdaad helemaal door tot aan het strand.
Rond het schemer lopen we een eindje het bos in en aan de rand van de camping komen we al een paar kangoeroe’s tegen: een moeder met twee jongen lopen te grazen. Ze zijn niet bang maar moeder is wel alert en houdt ons goed in de gaten!

Het is heerlijk weer en daarom gaan we het gekochte lamsvlees in de open camping keuken op de barbecue gooien. Dat is wel iets heel moois van de Australische campings: overal is een grote camping keuken met grote gasbarbecue, vierpitsgasstel, broodrooster, waterkoker, afwasmiddel en schuursponsjes. En altijd schoon. Op de openbare picknickplekken zie je het trouwens ook: grote barbecues op gas die iedereen gebruikt en schoon achterlaat.
We raken in gesprek met een Nederlands gezin en hebben een gezellige avond.