Dit bootje, een behoorlijke branding met hoge golven en een schipper die, omwille van een paar gillende dames er nog een schepje snelheid bovenop gooide (en dus maakten we duiken waar een gemiddelde achtbaan jaloers op zou zijn) ……..
Ooit verwacht dat ik daar in zou zitten? Ik niet! Maar goed omwille van de belevenis doe je wel eens een concessie. Dus wij vanmorgen om 09.00 uur aan boord van dit uitzijnkrachtengegroeide raft.
Eenmaal door de branding heen ging het redelijk. De zee is nooit kalm dus we schommelden aardig. Maar op de een of andere manier ben ik toch over mijn zeeziekte “heengegroeid” (met dank aan ‘Kroatie 2007’). Het was overigens wel superkoud op het water.
Na een tijdje dobberen liet de eerste walvis zich zien. Moooooi om van zo dichtbij én in levende lijve te zien. Deze dook snel onder, wat je kunt zien als hij zijn staart omhoog wappert. Een tijdje later kwamen er nog twee bovenwater. We zijn een eind met ze meegevaren. Helaas deden ze vandaag niet aan sprongetjes en salto’s (wat kennelijk ook regelmatig voorkomt) maar ze lieten zich toch wel mooi een aantal keren zien. Iedere keer als een walvis onderduikt steekt hij die mooie staartvin omhoog en laat vervolgens een ‘footprint’ achter: je ziet dan een stuk water dat, midden in die woelige zee, hélemaal glad is. Gek gezicht.

Een heel eind uit de kust gevaren en steeds mooi die beesten kunnen bekijken. Vervolgens met heeeeeeeel hoge snelheid (en gillende meiden) terug. Met een heerlijk warme Mocha zijn we even bijgekomen.
Terug op de camping hebben we ons even bezig gehouden met de gebruikelijke campingrituelen: douchen, de was en gewoon even lekker in de zon zitten.
’s Middags hadden we bedacht om naar het eerste (en overigens ook enige) Koala Hospital te gaan. Een wandeling van ongeveer 2,5 km. In en rond Port Macquarie verblijven een groot aantal Koala’s. Ondanks het feit dat ze 20 uur per dag in een boom liggen te slapen blijken de overige 4 uur voldoende lang om allerlei risico’ te lopen: overreden worden door auto’s of motoren, je moeder kwijtraken, ziek worden. In die 4 uur eten ze ongeveer 1,5 kg bladeren. Als je bedenkt hoe zwaar 1 blaadje is, kun je je een beetje voorstellen wat een enorme berg 1,5 kilo is! De naam Koala betekent ‘Drinkt Weinig’. Door al die bladeren krijgen Koala’s meer dan genoeg water binnen en dus hoeven ze eigenlijk nooit iets te drinken.
Een gids vertelde ons uitgebreid over deze vredelievende dieren maar legde wel de nadruk op het feit dat het echt wilde dieren zijn en geen huisdieren. In de talloze dierentuinen die Australië rijk is mogen bezoekers de beestjes meestal aaien of oppakken. Eigenlijk zoals bij ons in de kinderboerderij de konijnen geknuffeld mogen worden. Deze dieren zijn echter in gevangenschap geboren en kunnen nooit meer in de natuur overleven. Het Koala Hospital is er op gericht om alle dieren die ingebracht worden op te lappen en weer terug te zetten. Mooi werk!

Wat ons opvalt is dat er, buiten de winkelstraten, bijna geen voetgangers te vinden zijn in Australië. Dus ook geen trottoirs of zo. Wat wij gedaan hebben: lopend naar zo’n plek 2,5 km verderop (en dus ook weer terug) dat zou een Aussie niet bedenken: iedereen stapt gewoon in de auto. Maar ja, de afstanden zijn ook groter, de straten breed en de stadjes uitgestrekt.

Na een heerlijke Thaise maaltijd liggen we nog even te chillen op ons camperbed in ons knusse campertje.
Morgen rijden we richting Brisbane en stoppen waarschijnlijk in Byron Bay.