Denk je dat kilometers file-op-een-berghelling een hellingproef examen is, kom je in een file terecht in een haarspeldbochtentraject. Dat is pas fun! Maar OK, we did it again.

We besluiten om over de snelweg te denderen. Binnendoor is vast leuker maar zéker warmer en zonder airco hebben we daar niet zoveel zin in. Met de ramen open, de camperramen op de kierstand waait het allemaal lekker door en is het goed te doen. Maar wel veel vermoeiender.
We hoeven niet zover, een slordige 300 kilometer tot we bij Florence (Firenze) zijn.
Het eerste stuk autostrada gaat prima maar al gauw verandert de weg in een A15 lookalike, vol met kuilen en ribbels en zo. We vliegen met onze luchtgeveerde vrachtwagenstoelen af en toe met ons hoofd tegen het plafond. En de trailer danst lustig achter ons aan, de motoren doen hun eigen dansje daar boven op. Gelukkig blijft (althans voorlopig) alles goed vast zitten.
Koffie doen we staand in een koffieshop-aan-de-benzinepomp. Heerlijke cappuccino, daar niet van, maar ik was toch liever even gaan zitten. Mag niet. In het zitgedeelte mag je alleen komen als je ook gaat eten. Maffe Italiano’s.
Verder maar weer. Voor de lunch zoeken we een wegrestaurant of iets waar we broodjes kunnen kopen. En de camper kunnen legen. Dat laatste lukt bij een soort spoeltoilet voor campers, helemaal leuk.
We proberen 3 parkeerplaatsen maar alles is bomvol. Uiteindelijk nemen we de eerste de beste afslag, komen in een dorp, parkeren onze 11-meterlange combinatie voor een supermercato en vliegen er doorheen voor lunch en avondeten. Dat vliegen doen we omdat we nogal asociaal geparkeerd staan, niet omdat we haast hebben. Verderop vinden we een mini schaduwplekje, groot genoeg voor 2 krukjes en een dienblad met eten. Met ons vroegere gezelschap (o, help wat klinkt dat gek) van gemiddeld 8 – 10 personen had ons dat niet gelukt.

Voor vertrek hadden we drie campings uitgezocht die we op de route gezet hebben. De weg naar de eerste is een helse: De Toscaanse heuvels blijken heel steil met zeer hobbelige weggetjes vol met heel krappe haarspeldbochten. Soms kom ik niet sneller omhoog dan 25 km/u. Dit natuurlijk vanwege de aanhanger die lekker meehotst maar ook tegengewicht biedt. Als snel heb je dan op zo’n weg een hele sliert auto’s achter je aan. Het is dan netjes om af en toe even ruimte te maken, zodat zij je voorbij kunnen.
Een motorrijder, die al een hele tijd achter ons zit, stopt langszij en meldt dat er een spanband loszit. Ariaan maakt de boel weer vast maar ziet wel dat een andere band gesneuveld is.
De camping ligt op een heuvel in een bos. Wij worden naar de top gedirigeerd en vinden het eerst maar niks: helemaal eenzaam en verlaten. We hebben echter ook geen zin meer om verder te rijden dus we blijven. Zetten alles op zijn plek en merken dan dat het toch wel erg mooi is. Twee stappen naar links en we hebben een fantastisch uitzicht over het Toscaanse landschap.
We besluiten eerst maar eens het zwembad in te duiken. Als we eenmaal in het water liggen, komen we tot de ontdekking dat je hier een badmuts (!) op moet. Oeps. Gauw eruit en dan maar even chillen aan de rand.
Al gauw komen we aan de praat met een paar andere Nederlanders: jawel, de motorrijder die ons waarschuwde. Een heel gezellig uurtje. Uiteindelijk drinken we bij ons grill-Princessje nog een fles wijn leeg en duikelen dan ons bed maar in.