De man maakt een golfbeweging met zijn hand en haalt zijn schouders op. Dat voorspelt niet veel goeds. Ariaan heeft een eenzame wandelaar aangesproken die net het bospad uitliep, waarvan wij verwacht worden met de motor overheen te rijden. Volgens Garmin dan. Ariaan wenkt en ik rij het begin van het pad op. Valt mee. Beetje los zand, beetje kiezels. “Er zitten wat kuilen maar het is maar 200 meter lang,” zei de man. We twijfelden of we dit pad zouden nemen of een heel eind omrijden. Tweehonderd meter is peanuts, dat valt mee.
Ruim 800 meter en een heleboel kuilen, minirotsblokken, dwarse greppels en los zand later staan we inderdaad aan de andere kant van dat bos. ’t Zweet loopt in straaltjes van mijn rug maar we hebben het weer geflikt! Hoe we het voor elkaar krijgen weet ik niet maar het gebeurt ons vaak dat we tijdens een ritje op zo’n weggetje belanden……
Vandaag doen we een rondje Luxemburg. Rondom Larochette. Het is lekker weer en we zijn redelijk vroeg weg.
Een leuke rit met van alles wat en niet te lang, 170 km. Goed om weer rustig de techniek van het bergrijden naar boven te halen: Tegensturen, lijnen in een bocht, motor kantelen (en weer rechtop zetten, wel zo handig) alleen je achterrem gebruiken als je bergaf rijdt, in een zo laag mogelijke versnelling rijden enzovoort.
In Larochette en in Wiltz gooien we onze motormuizenkostuums in de koffers en wasemen even uit voor koffie-op-terras. Zo ook later bij de lunch-in-het-bos.
Ik merk wel dat ik niet langer kan rijden dan 1,5 uur achter elkaar, de ontsteking in mijn schouder is dus nog niet helemaal weg. Langzaam opbouwen dus.
Morgen een dagje chillen.