Als ik met mijn tenen wiebel voel ik dat er een plasje water in mijn schoenen staat. En er sijpelt via de pijpen van mijn broek steeds meer naar binnen.
Dit is de vierde regenbui die we over ons heen krijgen. De paar minibuitjes die er ook nog waren niet mee geteld.
De eerste bui was nog wel lekker. Het was warm en de bui was niet zo hevig en redelijk kort. En meteen na de bui reden we weer in de zon.
De tweede bui was niet fijn. Een stortbui, midden op een superdruk punt op de Interstate. Slechte weg, een regenwaas over de weg heen, dus slecht zicht.
Maar ook die werd, eenmaal over, direct omgezet in zon, dus werden we redelijk snel weer droog.
De derde bui was in de bergen. Een stortbui op 3000 meter hoogte. Koud, wind en erg veel water. Slechte weg zonder markeringen en heel slecht zicht. Ik geef toe: ik was best bang. Gelukkig was deze bui op het laatste stuk van de tocht, vlak voor we in Gunnison aankwamen. Eigenlijk hadden we de hele dag al mazzel gehad. We hoorden van veel motorrijders dat ze erg nat waren geworden en wij hadden de hele dag eigenlijk een beetje tussen de buien doorgereden. Tot dat laatste stukje dus. Doorweekt tot op ons ondergoed kwamen we in het hotel aan. Gek genoeg was het ’s avonds droog en konden we naar het centrum lopen om in het Ol Miners Steakhouse te gaan eten.

De vierde bui was het ergst. Bij het opstaan zagen we de bui al hangen boven de bergen. De lucht was overigens overal om ons heen zwartgrijs, dus beloofde niet veel goeds. Maar ja, blijven is ook geen optie en bovendien, wie zegt wanneer het ophoudt?
Dus we trotseren de regen (en de kou: 10 graden Celsius) en we gaan. We hebben wel regenjacks bij ons maar geen regenbroeken. Teveel ruimte en we zijn er gewoon vanuit gegaan dat het mooi weer zou blijven. Door de regendruppels op mijn vizier én de druppels op mijn windscherm zie ik weinig van de weg maar gelukkig is hier wel een markering. De route is prachtig maar we zien er niet veel van. Bochten draaien is een kunst met dit weer, ik zit echt niet op mijn gemak en moet mijzelf regelmatig toespreken: “ontspannen, laat de motor het werk doen, na regen komt zonneschijn”. We rijden zeker een uur door de plensregen en ik voel alles nat worden. Zelfs in het zadel onder mijn billen vormt zich een plasje water.
En dan ineens, zie ik her en der blauwe lucht verschijnen en is het leed geleden. Halleluja! Juichend rij ik verder. Nu op zoek naar een koffietent! Die overigens nog drie kwartier op zich laat wachten, want ja we zitten nu eenmaal in het uitgestrekte Amerika….. Uiteindelijk komen we in Montrose aan. Ik koop een paar nieuwe sokken, want mijn droge zitten ergens onderin mijn tas, Ariaan heeft ze gelukkig wel bij de hand.

We zetten onze schoenen en handschoenen te drogen in de zon terwijl wij onszelf trakteren op koffie mét. Als ik mijn nieuwe sokken wil aantrekken blijken ze kapot dus ik steek op blote voeten nog maar een keer de weg over naar de sokkenwinkel en krijg nieuwe. De rest van de dag, tijdens een van de mooiste bergwegen van Amerika (de Million dollar Highway) blijft de zon gelukkig schijnen!

Pass the Passes
Als je dan eenmaal in de Rockies bent dan weten ze je wel bezig te houden. Van Grand Lake naar Gunnison en van Gunnison via Silverton naar Durango. Nog meer fantastische bergpassen op grote hoogte. Oorspronkelijk zou onze route via Denver gaan en over de Mount Evans, de hoogste geasfalteerde weg in Amerika, 14240 ft! Maar door de zeer ongunstige weersomstandigheden laten we Denver en deze Pas links liggen. Jammer maar that’s life.
Independence Pass (12095 ft) Hoosier Pass (11539 ft), Molas Pass (10910ft) en de Monarch Pass (11312 ft).

De wegen verschillen hier nogal van elkaar. De een met brede rijstroken en over hoogvlakten, bij de ander zijn de wegen smaller of soms zelf vlak langs de ravijnen. Het uitzicht blijft iedere keer spectaculair!

 

Eat the Pie!
Hoewel soms ver uit elkaar komen we door een aantal mooie bergdorpen. Soms midden in een festiviteit zoals in Leadville waar een mode show van nostalgische kledij net plaats maakt voor de jaarlijkse Pie-eating contest. Er is natuurlijk een markt, een oude saloon en een hoop volk op de been.

 

Vlak voor Durango rijden we Silverton binnen. Het hoogste mijnstadje van Amerika. Erg toeristisch vanwege de nostalgische smalspoorstoomtrein die iedere dag rijdt van Durango naar Silverton en terug. Wij maken een ritje met de oude postkoets door het dorp en hebben de grootste lol!
We schaffen ons ieder een handgemaakte leren broeksriem aan en zijn tevreden met deze dag.
In Durango hebben we weer een rustdag.