Inmiddels zijn we verkast naar een Bountystrand waar de cocktails en de rumflessen welig tieren, we een uurtje kunnen internetten en ons even overgeven aan het volledige nietsdoen…..

De weg erheen was een belevenis op zich. Eerst nog goed begaanbaar met veel huisjes en dorpjes langs de route. Gaandeweg steeds minder volk maar meer gaten in de weg. En alle levende wezens (mensen, koeien, paarden, kippen) die je zo onderweg kan tegenkomen bevinden zich ook óp de weg en niet ernaast……

De laatste kilometers volkomen verlaten weg leidt ons uiteindelijk naar het Beachresort Maria La Gorda. Meer dan het hotelcomplex is er niet. We kunnen voor 5CUCpn extra een Cabin met uitzicht op zee nemen wat we natuurlijk doen. Op het eerste gezicht een mooie kamer maar nadere inspectie levert een desolaat schouwspel: verroeste airco, werkende maar kapotte en verroeste koelkast, scheuren in de wastafel, kapotte douche enzovoort. Duidelijke een staatshotel. Maar wel loeiheet water…..

We hangen rond zoals je dat in een resort betaamt, zwemmen, hangen, snorkelen, coacktail, hangen, internet, hangen enzovoort.

 

Er zijn 2 restaurants, 1 zelfbediening en 1 a la carte. We proberen eerst het zelfbedieningding. Grote zaal waar kennelijk veel mensen verwacht worden. Er zijn slechts 4 tafeltjes bezet. Het eten is ronduit slecht, doorgekookt en uitgedroogd. Rauwe tomaten, uitgedroogde komkommer. Het troosteloze bandje doet echt zijn best maar maakt het eten er niet beter op.  Live muziek tijdens het diner in het zelfbedieningsrestaurant. De tweede dag eten we heerlijk in het a la carte restaurant aan het strand.

Na ruim 1,5 dag vinden we het wel genoeg en gaan morgen met frisse zin weer op pad.

Hotel: rib Maria La Gorda.  Was ooit erg luxe maar nu vergane glorie. Kamers zijn verder goed schoon en alles werkt. Als je van nostalgie houdt: prima plek! Receptie spreekt Engels. Geboekt via Galahotels.com