Het ontbijt in onze Casa bestaat uit fruit, koffie, gebakken ei met tomaat en een worstje. En luxe broodjes.  Mijn vraag naar thee hadden ze nog nooit gehad denk ik want het is niet in huis.

 

 

We lopen naar Oud Havana, snuffelen, kijken, doen de bekende plaatsen aan. Heerlijke koffie op een binnenterras en later op het Playa de Armas waar Ariaan een drietal Turkse toeristen leert hoe je moet proosten met een flesje Heineken. Live music al over the place. 01 Havanna – klik voor een filmpje. Geluid aanzetten.

Levendig, hectisch, druk en warm. We lopen, lopen, lopen……Overal wordt je aangeroepen voor een taxi of een bicitaxi. Nooi zomaar een foto van een auto maken want dan staat gelijk de eigenaar erbij of je een taxiritje wil of een gids, of een Tour of wat dan ook.

Ik snap wel, het leven van de Cubaan gaat echt niet over rozen. We trappen ook bijna in een heel bekende ’toeristenfuik’: als we even zitten uit te blazen lopen er twee mensen langs, man en een vrouw en man vraagt een vuurtje voor zijn sigaar. Als we nee zeggen loopt ie door en vraagt nog “que Pays?”. “Ollanda” antwoorden wij netjes en hij knoop een praatje aan. Ze vertellen over een plaats in Havana die we eigenlijk wel gezien moeten hebben. Wij checken het in onze reisgids en het klopt, de plek staat gemarkeerd als bezienswaardig. “Wij gaan ook die kant op, zullen we jullie de weg wijzen?”, vragen ze. Ik reageer spontaan met een OK maar Ariaan zegt ineens dat ie in de gidsen leest dat dit een truc is. Oeps…..Maar, hoe dan ook, we komen inderdaad op een supermooie plek terecht waar we anders niet naar toe gegaan zouden zijn. Ze leiden ons rond en ja hoor, uiteindelijk komen we bij een Paladares terecht en vragen ze of wij niet iets moeten eten. Nee dat willen we niet want dat hebben we net gedaan. Maar we bieden ze een Mojito aan. Uiteindelijk komt er een verhaal en biechten ze op dat zij commissie krijgen als ze mensen hier naartoe brengen. Die mensen moeten dan wel iets eten. De aanbrengers krijgen dan rijst of bonen als beloning. Nu we dat niet doen vragen ze of wij mee willen naar een sigarenmarkt, alleen vandaag nog open, om sigaren te kopen. Veel goedkoper natuurlijk dan in de winkel. Wij zeggen weer nee want we moeten nog heel Cuba door en souvenirs kopen we pas op de laatste dag. Ze zijn echt niet blij met ons maar blijven wel vriendelijk. Uiteindelijk vraagt de vrouw, het is oom en nicht) of wij iets voor hen in de supermarkt kunnen kopen, gewoon wat eten zij geven wel aan wat het moet zijn. Zij kunnen zelf namelijk niet in CUC’s betalen en de winkels waar je met Peso’s iets kan kopen zijn meestal leeg. De man laat zijn bonboekje zien en zegt dat het eigenlijk net genoeg is om niet altijd honger te hebben. We gaan er niet op in maar later heb ik daar wel spijt van. Kleine moeite en waarom niet. Zeker als we later van een Australische vrouw horen en ik in de gids lees dat het voor Cubanen op het moment heel moeilijk is om aan spullen te komen. Tenzij je ondernemer bent of in een positie om CUC’s te verwerven.

We eten vervolgens in een oase van rust bij het van Hotel Nacional in het restaurant aan het water. Heerlijke verademing na de warme drukke stad., luxe alom. En ik voel me schuldig……

Nog wat foto’s