Na een slapeloze nacht klimmen we om 09.00 uur op onze fietsen voor de resterende 200 km naar het Moezeldal.

Ook vandaag loopt de temperatuur snel op. De Autobahn is richting Trier op dit uur nagenoeg verlaten, op een enkel druk traject na.

Mooi is ie wel deze snelweg (A61 en A1).

Vanaf Trier 10 km stroomafwaarts, verlaten we de snelweg om de oever van de Moezel te volgen tot aan Brutig-Fankel waar we, na enig speurwerk gisteren, weer voor 2 nachten een pensionnetje geboekt hebben via ons aller Booking.com.

De moezel is leuk om langs te rijden. Heel schilderachtige dorpen, véél wijndruiven. Veel? Zeg maar gerust dat iedere vrije vierkante millimeter volgezet is met druivenranken.

Veel Nederlanders ook. Logisch wellicht want het is vanaf Limburg slechts 2 uur rijden.

We nemen de tijd om hier en daar een dorpje/stadje te bekijken. Het is warm en al gauw besluiten we allebei om onze motorjacks in de koffers te proppen en lekker verder te rijden in T-shirt. Zo komen we ergens in de middag, toch weer volledig doorgezweet aan bij pension Moselsonne in Brutig-Fankel.

En daar zie je maar dat foto’s nemen een hele kunst is. Op de foto’s van Booking.com lijkt het pension aan de oever van de Moezel te staan, alsof je er zó in kunt lopen.

Nu hadden we al via Google Earth gezien dat het bij een sluis ligt maar daarop was niet te zien dat er een groot hek voor de rivier staat zodat je er niet bij kunt komen. Vanaf ons ruime balkon (dat dan weer wel) kunnen we wel op de rivier kijken. Vanaf het terras, waar je wat kunt drinken en waar je ’s ochtend ook kunt ontbijten, zie je van de hele rivier niets. Wél van de weg er vlak voor……

De kamer is verder OK, de badkamer dateert van de jaren 70 maar functioneert prima. De gastheer is een wat excentrieke man die er een uitgesproken mening op na houdt.

We lopen 1 km naar de verderop gelegen camping en nemen een duik (nou ja, we glibberen voetje voor voetje op onze blote voeten via de glibberige stenen het water in). Heerlijk koel maar als we de kilometer weer terug hebben gelopen hebben we het weer net zo warm……

’s Avonds lopen we nog 2 km de andere kant op (en later ook weer 2 terug) om in een snoezig, oud, verstild dorp een van de lekkerste maaltijden van de afgelopen vier weken te eten. Op aanraden van de gastheer (de eigenaar van het restaurant is zijn buurman, dus tja…)

Slapen gaat niet al te best vanwege de hitte. Hoe koel de gastheer de kamers ook probeert te houden, op een gegeven moment is dat ook niet meer te doen en is het gewoon wárm.

Ooit hebben we een bergtraining gedaan in de Eifel en kwamen we op een van de trainingstochten in Cochem. Dit stadje ligt op 10 minuten rijden van ons pension en vrijdag gaan we daar maar eens heen. Het weer is een beetje koeler dus heerlijk voor een rondwandeling.

Een leuk, drukbezocht ministadje met veel flanerende toeristen van voornamelijk Belgische  en Nederlandse afkomst. Veel motorrijders ook die, geen idee waarom, in deze hitte in volledige bepakking blijven rondlopen. Behalve twee jongedames. Aangekomen in vol ornaat op het terras waar wij net koffie zitten te drinken, beginnen ze een uitgebreide uitkleedsessie om uiteindelijk in, als een tweede huid om zich heen klevende, strakke legging met evenzo strakke shirts neer te strijken en oogcontact te zoeken met iedere mannelijke motorrijder die voorbij komt. Naar ons kijken ze natuurlijk niet, logisch want wij hebben eenzelfde uitkleedsessie gedaan alleen dan bij onze motor en heeft Ariaan zijn afritsbroek aan en heb ik een jurk over mijn hoofd gegooid. Lekker onherkenbaar als motorrijder….

We lopen naar de Reichsburg van Cochem. Een flinke klim weer maar ach, we zijn zolangzamerhand wel wat gewend.

Terug in het pension houden we ons bezig met inpakken, over de Moezel staren, bijbloggen, foto’s kijken en lezen.

Gisteren arriveerde kort na ons een viertal Nederlanders uit Limburg. Inmiddels bleken zij zich vermenigvuldigd te hebben met nóg eens vier Limburgers. Gezellige mensen die Limburgers, alleen niet erg sociaal en behoorlijk luidruchtig. Tot ver na 1 uur blijven ze op het terras luidkeels praten en lachen. Samen met nog een paar gasten die er met hún eigen kringetje ook een dolle boel van maken. De Limburgers houden het wel het langst vol en besluiten bovendien ook nog eens met het meubilair op de gangen te gaan rondslepen, over de plavuizen vloer voor onze kamer. Om kwart voor twee ’s nachts vraag ik ze vriendelijk doch beslist of ze even kunnen ophoepelen.

Van slapen komt hierdoor weer weinig. Om 06.30 uur ben ik wakker, ik houd me nog een uurtje stil omdat Ariaan lijkt te slapen. Om 07.30 uur is het welletjes. We staan op, pakken alles in en zitten om 08.15 uur aan het ontbijt en om 09.09 uur op de motor voor de laatste paar honderd kilometers naar huis.