We zijn weer thuis. Het huis ziet er keurig uit al worden stukje bij beetje de sporen van het losbandige leven van onze jongste, Fabian, zichtbaar. Stapeltje bierflesjes hier, wat beschimmelde cake daar, karnemelk van 4 weken oud (want drinkt hij niet) en zo nog wat kleinigheidjes. Maar ook: een stapeltje keurig gevouwen was, de tuin netjes, alles opgeruimd. Hij heeft 4 weken min of meer alleen in huis gebivakkeerd en is nu even op vakantie. Oudste broer, Jurgen, heeft soms aanwezig en vaak op afstand, de boel bezien, zich er af en toe mee bemoeit en advies gegeven maar hem ook voornamelijk zijn 1e keer alleen thuis laten vieren.

Wij zijn blij om Jurgen weer te zien. We kletsen lekker bij en trakteren op Chinees (waar Ariaan volgens eigen zeggen al 4 weken zin in heeft).

Wij kijken terug op een heerlijke vakantie. Veel gezien, veel gereden, mooie motortochten gemaakt:

Luxemburg: rondom Larochette

Duitsland: Zwarte Woud en de Eifel

Oostenrijk: Ötztal

Italië: Dolomieten, Gardameer en Toscane.

Dit afgezien van de routes die we met de camper hebben gereden zoals in het Odenwald, het Pfälzer Wald en Sauerland.

We hebben leuke mensen ontmoet: De begrafenisondernemers op de camping in Haiming, de ‘Brabanders’ op de camping in Echternach, de Duitsers-met-kindjes in het Zwarte Woud en natuurlijk Dik en Saskia in Toscane. Vaak in gesprek geraakt met ‘zomaar’ mensen op een terrasje of in een restaurantje.

We hebben leuke, mooie, grappige, rare dingen gezien maar het meest idiote vond ik toch dit:

Op de snelweg in Italië reed ons een motorscooter voorbij. Erop een mijnheer in korte broek en t-shirt, sandalen aan. Met, staande, voor zich een kind! Ook in korte broek en T-shirt. Maar gelukkig hadden ze allebei een helm op. Dat dan weer wel.

Ik heb zelfs nog weer wat geleerd! Bijvoorbeeld dat motorrijden in Italië minder erg is dan het lijkt. Ik heb altijd geroepen ‘mij krijg je niet op de motor in Italië, al die opgewonden standjes rijden hier als gekken dus je bent je leven niet zeker’. Ik heb het toch gedaan, zo snel kun je ‘omgaan’ dus. Evenals rijden in de Dolomieten, ik zag er tegenop, deed het toch en heb genoten!

Wat ik ook weer mooi vond om te ervaren:  Een plan hebben is prima zolang je het maar los kunt laten. Op je gevoel afgaan, je laten leiden door het weer of de omgeving: het is allemaal prima. Doordat we gewoon onze neus achterna zijn gegaan, ons niet hebben laten leiden door tijd en of een schema heb ik nu het gevoel dat ik 4 maanden weg ben geweest in plaats van 4 weken.

Zoals je op het kaartje kunt zien is de route uiteindelijk helemaal anders geworden dan we gepland hadden.

Voor nu is het even klaar maar vast niet voor lang. We hebben nog iets te doen in het Sauerland: het was gewoon té koud om iets leuks te ondernemen: vanochtend stond het kwik op 9 graden C! Dus ons eerstvolgende uitstapje zal vast die richting op zijn…………… tot dan!

Het is niet makkelijk om hier nog iets aan toe te voegen. Gelukkig heeft Kirsten de bescheidenheid om een aantal accenten toch maar even weg te laten. Want wat zij niet schrijft is dat zij van de 3400 gereden kilometers maar liefst 3000 kilometer achter het stuur heeft gezeten, tientallen omhooggestoken duimen heeft gekregen tijdens inparkeren op campings en op parkeerplaatsen en totaal geen schade heeft opgelopen.

Zelf vond ik het heerlijk om op de passagiersstoel met verschillende kaarten in mijn handen de route te volgen, klaar te zitten met het fototoestel en daar waar nodig met afgesproken gebaren Kirsten naar de juiste plaats loodsen. Kortom teamwork op topniveau.

Deze vier weken hebben maar weer bewezen dat wij bij lange na niet alles hebben gezien van Europa. Het is een mooi en gevarieerd werelddeel, waar verschillen op zo’n relatief korte afstand enorm kunnen zijn. Zie het verschil tussen het sportieve Zwarte Woud, het wat oubollige Odenwald en het letterlijk koele Sauerland. Maar ook het wat kakkerige Toscane, het Gardameer van de normale mens en de Dolomieten voor de mensen die van een uitdaging houden.

Even wat feiten. We hebben in deze vakantie:

– maar drie uur naar muziek geluisterd (één uur op de heenweg en twee uur op de terugweg);

– geen tv gekeken;

– veel  ge-iPad;

– steeds minder geïnternet;

– regelmatig gelezen;

– weinig gezwommen;

– veel gelopen;

– te veel gesnoept en uit gegeten;

– veel motor gereden;

– vaak gechilled.

We hebben veel mensen gemist, onze kinderen en aanhang onze (vakantie)vrienden met kinderen, maar toch was het ook fijn om een keer echt samen op vakantie te gaan. Hierdoor behoort deze vakantie – wat mij betreft – in ieder geval tot de top vijf van leukste of fijnste vakanties die we hebben gehad.

Hieronder staat de definitieve route die we gereden hebben.