Tja, waar moet je nou beginnen als je een paar dagen geen internet hebt gehad en alles wat je geschreven hebt al weer is ingehaald door de tijd.
Een chronologische volgorde is het meest voor de hand liggend maar dat vind ik te saai. Dan maar schrijven wat er in mij opkomt.
Vanuit Kaprun hebben we een van de uitdagingen gedaan die we van te voren op ons verlanglijstje hadden: de Grosglockner Alpenstrasse. Een weg van 48 kilometer lang die op een gegeven moment gewoon stopt. Bij een Gletscher, dat dan weer wel. En ook nog eens de grootste van Oostenrijk. Over die Gletscher valt van alles te vertellen natuurlijk maar het belangrijkste vind ik toch wel dat hij, nadat de laatste kleine ijstijd afliep halverwege de 19e eeuw, 1500 meter in lengte is geslonken! En alleen maar omdat de Alpen 1,5 graad warmer zijn geworden. De Gletscher is goed te zien en de foto’s over hoe het was liegen er niet om. Indrukwekkend is het ook! Evenals de weg er naar toe. 36 Haarspeldbochten (x 2 omdat je ook terug moet), de weg hier en daar smal en zonder afrastering, soms steil en in ieder geval overal een adembenemend uitzicht. De Grosglockner is ook de weg waar motorrijders elkaar niet meer groeten: gewoonweg omdat het er te veel zijn. Je zou de hele weg met één hand moeten rijden! En alsof er een weer-engeltje met ons meereist: we hebben wéér mazzel. Het weer ís prachtig, niet te warm en heerlijk helder.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanuit Kaprun gaan we richting ons volgende wintersport dorp, Pertisau. Na lang zoeken nemen we een hotel in het Zillertal. Een paardenboerderij met mooie kamers, een vriendelijke doch verstrooide gastheer met een vrolijke, kordate moeder. We krijgen spontaan een ‘Ida-Griesserhof’ gevoel. Insiders weten wat ik bedoel.
We zijn nog de enigen en mogen de mooiste kamer uitkiezen. In de loop van de dag stroomt het echter vol: een Italiaans gezin met een klein jongetje dat duidelijk de baas is, een Nederlands echtpaar op de terugweg, een gezin uit Dubai, een uit een ander Arabisch Emiraat en een uit Saoudi Arabië en nog een Duits gezin.
Vanwege de regen de volgende dag gaan we met de trein naar Mayrhofen omdat dat daar een muziekfeestje moet zijn. Het stadje is méga druk, de plaatselijke Intersport houdt uitverkoop en het wachten voor de kassa duurt een uur. (Als je daar zin in hebt, wij dus niet en bovendienhebikallesal).

Zondag is het práchtig weer en we doen nogmaals iets wat op ons lijstje staat: naar Pertisau aan de Achensee om het daar zomers eens te bekijken. We rijden via Maurach. Daar kun je ook met de lift omhoog naar een skigebied maar daar hadden we afgelopen winter geen zin in. Ik had wel iets gelezen over een soort Abseilbaan waarbij je in een tuigje over het dal heen wordt gevlogen. Ik had me voorgenomen om dat te gaan doen. Eenmaal boven viel het tegen: je wordt met vier tegelijk met een bloedgang achteruit naar boven getakeld (wel superhoog) en dan vlieg je in een paar seconden naar beneden. Echter, halverwege gaat de rem er al weer op en kom je heel langzaam tot stilstand. Gezien mijn gave om per direct zee-, lucht-, schommel- of wagenziek te worden zag ik mij zelf al hangend in dat tuigje kotsend naar beneden komen. Geen goed idee. Ariaan had ook even geen zin om per direct zijn hoogtevrees te overwinnen (daar kreeg hij nog gelegenheid genoeg voor maar dat wist ie toen nog niet) dus besloten we lekker naar beneden te wandelen. Terug naar het dalstation over een goed begaanbare weg (want geen bergschoenen aan maar wandelsandalen). Al gauw bleek dat we op een dwaalspoor gebracht waren: het pad werd al smaller en steiler en rotsachtiger en boomworteliger. Goed voor het overwinnen van hoogtevrees dus…. Maar wel weer prachtig en heerlijk om te doen. Wat een geweldig mooie natuur.

Na Maurach nog naar Pertisau, even rond gekuierd, aan het meer gezeten. Hup, weer een dag voorbij.

De twee avonden in dit hotel waren zonder meer gezellig en leerzaam: we dronken Arabische koffie en wisselden ervaringen uit met de Arabische mannen en ik had ook nog enorme lol en een goed gesprek met de Arabische vrouwen.

Inmiddels zijn we in onze vertrouwde Ötztal aangekomen en hebben we bij onze vaste stek in Kühtai al een portie Kaiserschmarren op.