Eindelijk! Voor het eerst Tiramisu gescoord én lekkere cappuccino die ook warm is! Want laten we het even hebben over de Italiaanse Cappuccino waar iedereen zo over roemt. Het schuim: fantastisch, heerlijk dik en uitlepelbaar. De koffie: prima van sterkte. MAAR KOUD! Ik heb (tot nu toe dus) nog niet een keer echte hete koffie gehad. Brrrrr.

Deze heerlijke Tiramisu en cappuccino nuttigen wij in het dorpje San Gimignano, middeleeuws middelpunt van het Chianti gebied en daarom aantrekkelijk voor toeristen. Het is inderdaad een leuk dorp met een aangezicht en stadsplattegrond die sinds de middeleeuwen ook nauwelijks veranderd zijn. Evenals het aantal inwoners (4000). Wij slenteren er uitgebreid rond, gaan even van de gebaande paden en doen natuurlijk ook de nodige winkeltjes aan. Vandaag hebben wij het onuitgesproken plan opgevat om souveniertjes voor de kids en schoonkids te scoren. Wat nog een hele tour blijkt.

De rit ernaar toe was fantastisch: hele mooie weggetjes, smal, kronkelig, haarspeldje hier en daar en overal en altijd dat fantastische uitzicht op de Toscaanse heuvels. Zoals zo vaak bezongen in films en boeken. Het klopt allemaal: mooi, pittoresk, groots, schilderachtig enzovoort. Of het nu de olijfbomen, de wijngaarden of de zonnebloemvelden zijn.
Na San Gimignano rijden we over net zo’n prachtige route naar Volterra. Een tweede bijzonder dorp in het Chiantigebied. Chianti is overigens een wijnsoort die (ook al sinds de middeleeuwen) volgens speciale tradities gemaakt wordt. Volterra is al 2500 jaar een belangrijk centrum in deze streek, ooit voor de Etrusken en nu vanwege de ligging vlakbij de Albastmijnen.
Ook in Volterra kuieren we wat rond. We eten pizza bij een pizzeria waar je met z’n allen aan lange tafels zit. Wij zitten tussen een stel Zweden en Amerikanen in. Het gesprek met de Yankees komt (zoals gewoonlijk) snel op gang. Zij vertellen over hun reizen door Europa en de meegereisde oma vertelt dat zij in 1965 in 13 landen is geweest en vooral De Kleine Zeemeermin in Amsterdam zo leuk vond. We helpen haar toch maar even uit de droom: die staat in Kopenhagen. Opa zegt dan voorzichtig: ‘Dat is toch de hoofdstad van Nederland?”Ehh, nee, zeggen wij, die is van Denemarken. Maar ach, wij kennen ook niet de hoofdsteden van alle Amerikaanse staten uit ons hoofd toch?
De route terug gaat over wat bredere wegen en een stuk sneller. Tot vlakbij Empoli: daar komen we in een file. Als we er langs naar voren rijden blijkt de spoorweg gesloten. Er komt een trein aan. Een half uur later rijdt hij dan eindelijk voorbij!
We hebben weer mazzel met het weer gehad: lekker bewolkt, een windje en prima temperatuur. Om te toeren is dat prima. ’s Avonds is het echter zo koud dat we een kop thee drinken met Saskia en Dik, maar wel bij ons in de camper. Buiten zitten is even geen optie.

We hebben inmiddels meer dan 1000 km met de motor gereden.