Vijf minuten te laat komt hij aanrijden, zich duizend keer verontschuldigend: de gids van Ingal Tours. Hij gaat ons vanmorgen meenemen naar het land van zijn vader, het huidige hoofd van de Yirrbal Familie (stam) we gaan een stukje lopen van een oeroud Aboriginal pad. Het totale pad lopen duurt drie dagen en gaat langs een aantal ceremoniele plaatsen diep in het Regenwoud. Wij lopen naar de Yunba Creek.
Eerst rijden we een eind over de verharde doorgaande weg richting Tully. Dan slaan we af een onverharde weg op. Dan nog een keer naar rechts voor een nog meer onverharde weg om vervolgens te eindigen over een weg vol stenen, kuilen en geulen.
Ineens stopt de weg en wordt de auto geparkeerd. Onderweg hebben we al een heel gesprek over hoe de opvoeding per generatie verschilt. Niet alleen bij ons in het westen maar ook in zijn cultuur.
We blijven in gesprek en bij het parkeren van de auto zijn we ook beland bij de behandeling die de aboriginals hebben gekregen van de ‘Whities’. Hij heeft de meeste verhalen uit de eerste hand: zijn schoonmoeder was een kind van de ‘lost generation’ en zijn grootmoeder heeft de deportatie naar Mission Beach meegemaakt maar wist te vluchten. Anders was zijn familie er niet meer geweest.
Jeffrey (deze man heeft echt de mooiste benen die ik ooit gezien heb…..) hijst een goedgevulde rugzak op zijn rug, pakt een enorm kapmes en een lange, dunne stok en wijst ons op een opening in het dichtbegroeide bos. Daar begint het pad. Er staat een hek voor om het vee tegen te houden. Lang geleden hebben pioniers het land gekocht van een van de voorouders van Jeffrey, voor een paar zakken met brood. Vervolgens heeft het land verschillende bestemmingen gehad, onder andere plantages. Tot het moment dat er goud en andere mineralen werden ontekt. Toen wilden de Mijnen het land ontginnen maar Jeffrey’s vader is tot in de hoogste regionen in verweer gegaan en heeft uiteindelijk gewonnen. Het is zijn droom om dit deel van het regenwoud en de cultuur van de Rainforest People (Yirrbal Tribe) te behouden voor het nageslacht en dit uit te dragen naar de huidige bevolking en de jeugd. Op het deel van het regenwoud dat al neergemaaid is loopt nu vee en er is een van de grootste bananenplantages van Australië. Dit vee moet dus tegengehouden worden. Gedurende de wandeling krijgen we heel veel leuke en interessante informatie over hoe de Aboriginals (Jeffrey heeft het consequent over My of Our People) de natuur hebben gebruikt in hun dagelijks leven. We leren over gevaarlijke planten en bloemen en de trucjes die Moeder Natuur heeft om zichzelf te beschermen. We komen te weten uit welke boom de boomerang gemaakt wordt en hoe je takjes splijt om manden van te kunnen vlechten. Tussendoor kapt hij met zijn kapmes hier en daar het pad weer open (regenwoud groeit snel). Uiteindelijk komen we aan bij een magisch mooie plek aan de creek. Hij vertelt ons het verhaal over de genezende werking van dit water. Er gaan natuurlijk legenden over in het rond maar een aantal jaren geleden hebben ze natuurkundigen het water laten onderzoeken en de uitkomst was dat dit deel (en niemand weet nog steeds hoe dat komt) vol zit met mineralen. Hierdoor geeft het energie en werkt genezend.
We brengen een hele tijd door aan de kreek, Jeffrey zet thee, maakt een kampvuur en deelt een ‘Damper’ met ons. Een soort brood met boter en stroop. Heerlijk.
We hebben een uitgebreid gesprek over cultuur, hoe je dat voelt, wat de noodzaak is om dat vast te houden en uit te dragen enzovoort enzovoort. Mooi om dit zo met elkaar uit te wisselen! We raken bijna niet uitgepraat en komen veel te weten over hoe de cultuur van de Aboriginals in elkaar zit en hoe verschillend iedere stam is. We komen ook te weten wat de droom is van Jeffrey zelf: eenmaal in zijn leven wil hij sneeuw zien, voelen en proeven!
Na een hele tijd op deze heerlijke plek is het echt tijd om terug te gaan. Wij zijn blij en dankbaar dat we dit hebben gedaan, zo’n plek vind je zelf nooit, daarvoor is het regenwoud te ondoordringbaar als je er niet bekend mee bent. En al die informatie en het voelbare contact op zielsniveau zijn een cadeautje!
We zouden eigenlijk om 13.00 uur weer terug zijn maar dat gaat niet lukken, het wordt 14.15 uur en dat is net op tijd want ik heb, heel decadent maar zalig, een afspraak gemaakt bij de schoonheidsspecialiste in het dorpje. Ik ga mij 1,5 uur laten verwennen!
Gisteren zagen we ineens dat er een aantal mensen met hun stoel en een glaasje drinken op een open plek van camping in een kring gingen zitten. Na een tijdje praten en lachen verdween de een na de ander weer. En zie, vandaag gebeurt hetzelfde. Ik zeg tegen Ariaan:” let op, eens kijken wat er gebeurt”: ik pak mijn stoel en doe net of ik ook in de kring ga zitten. Meteen wil ik ook weer weg lopen maar ik word tegengehouden: “No, don’t you go away! Just stay but sit over there, with the girls!” En ik word met stoel en al naar de andere kant gedirigeerd. Of ik nou wil of niet. Daar gaat mijn grapje….. Het pakt overigens allemaal geweldig leuk uit. Horende dat wij uit Holland komen, is iedereen meteen heel vriendelijk, aardig en geïnteresseerd. De kring is overigens deze avond ook enorm groot. Het blijkt dat op deze camping veel overwinteraars staan, sommigen al meer dan 20 jaar. Iedere avond komen ze even Happy Hour houden. Na een paar leuke gesprekken worden we ook nog door twee stellen (broer Paul en zus Maureen met hun partners) uitgenodigd om te komen eten. Paul blijkt een schooldirecteur en zijn vrouw onderwijzeres. Maureen heeft altijd schooladministratie gedaan. Jullie kunt je dus wel waar het gesprek al gauw over gaat. Maar gelukkig is er ook ruimte voor allerlei andere leuke onderwerpen. Een heerlijke lange, wijnvolle avond!