Na alweer een uitgebreid ontbijt in de kleurrijke tuin van onze Casa krijgen we een hartelijk afscheid van Yunier, vrouw en kind. We doen er ongeveer 5 uur over om in Santa Clara te komen. Bij het monument van Che Guevara kunnen we niet verder, de straat is afgezet vanwege een pre-party voor het nationale 1 mei feest. Alles wijst erop dat dat een groot feest gaat worden.

Ons nieuwe Casa lijkt op het eerste gezicht weer helemaal geweldig. Woonkamer met een reusachtige koelkast, slaapkamer. Goed gekoeld door een geruisloze Airco. De badkamer is klein maar doeltreffend. Alleen een beetje jammer dat er helemaal geen daglicht binnen kan komen, zo voelt het alsof we in een kelder bivakkeren.

Casa Hostal Eden, geboekt via www.yourcasaparticular.com

We vinden de stad druk, warm en vooral chaotisch. Rommelig en hectisch. Maar ach, we zijn hier voornamelijk voor het Che Guevara monument, museum en mausoleum.

Voor je het museum binnen mag moet je je nationaliteit doorgeven (Amerikanen mogen er niet in maar doen zich meestal voor als Canadezen). Er wordt geen paspoort gevraagd. Foto’s maken is streng verbonden en er wordt scherp op gecontroleerd. Het eerste wat mij opvalt als we binnen komen is een foto waarin Che frontaal op staat. Ik wordt getroffen door de sterke gelijkenis met Joram vd Sloot. Volgens Ariaan door de (psychopatische) blik in de ogen. (later, in Cienfuegos zal een kunstenaar die kritische schilderijtjes verkoopt, ons vertellen dat “Wij Cubanen weten wel wie Che is, een moordenaar”) Op veel foto’s toont zich een Che Guevara die er recalcitrant bij hangt of staat. Duidelijk een ‘mij kun je niets maken’ houding.

We werken ons door het museum en mogen vervolgens de herdenkingskamer binnen. Tegels aan de muur met alle namen van de strijders voor de revolutie.

Het mausoleum snappen we niet zo goed. Het gebouw zelf mag je niet in. Wel buiten waar drie rijen grafstenen liggen, de meesten met naam en sommigen niet. Die moeten kennelijk nog gevuld worden.

We zijn met de fietstaxi gekomen en gaan met paard-en wagen terug. De Bicitaksi is, samen met paard en wagen en de oldtimer een heel gewoon straatbeeld. We doen de rest van de dag niet veel meer dan wat winkels kijken en mojito’s drinken. Rondom het centrale plein merken we dat het feestgedruis steeds grotere vormen aanneemt. Een soort Koninginnenach lijkt het wel. Muziek, veel mensen, veel drank, veel flanerende jongeren.