Al dagenlang rijden we door filmdecors rond. Urenlang rijden we over verlate wegen omringd door dreigende massieve megarotsen in alle schakeringen rood die je maar kunt bedenken. En ook in alle vormen die je maar kunt bedenken: rechtopstaande platte schijven, wiebelend bovenop elkaar, de onderste rots kleiner dan die erboven, rotsen met gezichten, rotsen als drollen en mismaakte vingers, rotsen als natuurlijke bruggen en bogen. En allemaal rood. En veel zijn plat aan de boven kant. Mijn ogen worden daar steeds naar toe getrokken, alsof er ieder moment een rijtje met oorlogskleuren beschilderde en in verentooi en lendendoek gehulde zwijgende indianen klaar staat om ons te omsingelen op hun witte paarden. Maar het gebeurd niet. Wrong movie.

 

Net als je denkt “hoepel nou maar even op met je rooie steenhopen” trekt het spul zich terug en rijd je ineens op de prairie. Hier en daar zijn ze vergeten een steentje mee te nemen en ligt er midden in die prairie een massief minirotsje. Overigens nog steeds groot genoeg om ontzag voor te hebben.
Prairie dus. Zit ik ineens weer in een andere film. Eindeloos recht toe recht aan rijdend over de prairie met links en rechts hetzelfde landschap. Heet en droog. En je hebt geen idee van de afstanden. Geen dorp, gehucht of een wegrestaurant te bekennen. Alleen maar zon, geen schaduw en de hitte van mijn HD. Nu zoek ik de horizon af naar paard-en-wagen karavaans op weg naar het Wilde Westen. Of naar cowboys met lasso’s boven hun hoofd op paarden dravend rondom een kudde koeien. Of, indien het niet anders kan, dan toch in ieder geval een Little House on the prairie ergens links of rechts. Maar ook deze film is er niet. Wél een koe die bedenkt over de weg te gaan lopen als ik net een bocht door kom. Ik ga vól in de ankers en de koe kijkt mij aan alsof ze zeggen wil: had je ook maar op een gewoon ros moeten zitten in plaats van dat IJzeren ros! Lang leven de ABS.
Nét als ik denk “t is nu mooi genoeg geweest met die dorre kale zooi om mij heen” gaat het geheel geluidloos over in een prachtig bos. Naaldbomen all over the place, heerlijke geur en, halleluja, Schaduw!
Ik begin me te realiseren hoe verschrikkelijk moeilijk en moeizaam de tocht naar het Westen was ooit.

Roadtrip-film
OK, die film klopt dan wel helemaal. Wíj maken een roadtrip, niet helemaal volgens het boekje want op een Harley in plaats van een of andere ouwe gammele monstertruck, maar goed dat mag de pret niet drukken. Alles klopt verder wel. De diners, de hotels, de manier van ontbijten, de take-away-refill-as-much-as-you-like filter coffee. En natuurlijk Burgers! Everywhere. Ieder zichzelf respecterend Amerikaans restaurant op het platteland heeft Burgers in alle soorten en maten op het menu staan. En gelukkig ook Salades….. Slaperige, bloederig hete dorpen hebben een Burger restaurant. Hoewel soms na uren rijden maar in de middle of nowhere doemt dan ineens toch een Burger restaurant op. Meestal samen met een benzinestation.

Overton, Springdale, Torrey, Moab. Van gehuchten met niet meer dan een paar huizen, een Mexicaan of Burgerrestaurant (Overton en Torrey) tot leuk en levendig (Springdale) en gewoon loeidruk (Moab). Torrey was het minst leuk. Hier boekten we het hotel dat aanbevolen werd door de route-maker. Een motel met redelijke kamers, een grocerie-store en een deli. Maar geen restaurant in de buurt. Dus hebben we een salade laten maken bij de Deli (niet te vreten) en de rest van de avond aan het water gezeten.

Canyons
Boven de grond steken die rooie rakkers hun kop op maar de andere kant van dit verhaal zijn de canyons. Diep! Onvoorstelbaar diepe kloven waar we langs of door rijden. De echte canyonbelevenis moet nog komen natuurlijk als we in de Grand Canyon aangekomen zijn maar toch, een voorproefje van dit alles hebben we alvast gehad. We zijn inmiddels in het Zion NP geweest, het Arches NP en door het Bryce Canyon NP gereden. Ook Black Canyon hebben er gezien maar dat is dan weer geen NP maar zeker weet je het nooit hier.

Walzing through the Woods
Bochtje naar links, bochtje naar rechts, bochtje naar links….. in een dromerige maar toch enerverende cadans stuurt HD mij door de bossen. Rechts een rivier, links de rotsen. Of andersom. Ik ruik de dennen om mij heen, soms rent er een eekhoorn met ware doodsverachting voor mijn wiel van de ene naar de andere kant. Een stop langs de weg brengt ons bij een verborgen waterval, een uitkijkpunt, een fotomoment. En daarna walsen we weer verder, hoger en hoger om vervolgens weer te zakken naar normaal niveau. De wegen zijn over het algemeen breed, de snelheid laag en slechts rondom steden druk.

So far, so good.

Zijn we elkaar nog kwijt geraakt? Tuurlijk niet. Niets meer mis gegaan? Tuurlijk wel! Uren voorbereiding heeft Ariaan gestoken in het samenstellen en uitprinten van een supermooi Roadbook. En ik laat dat dus vervolgens ergens in een Diner liggen. We krijgen een aardige mail van de serveerster of ze het ergens heen moet sturen. Tja…… Waarnaar toe? Niet dus. Gelukkig hebben we alles drie keer gekopieerd: Dropbox, iBooks, iCloud.
Verder niks? De hitte trotseren we, evenals de kou (ja echt, op een bergachtig plateau of vroeg in de ochtend kan het best koud zijn!) maar de mega regenbui die we over ons heen krijgen is echt niet leuk. We hebben allebei wel een regenjackje maar niet een heel pak mee, dus een natte broek is het gevolg. Maar ach, na regen komt zon dus niet zeuren. Verder dondert Ariaan nog plat voorover als ie niet uitkijkt bij een rotsachtig trapje.

volgende keer verder:  Aspen!