O, mijn god. O, mijn god. Bij de eerste bocht lig ik al bijna om. Tenminste dat gevoel heb ik. Mijn eerste meters op mijn Harley Davidson Herritage Softail beloven niet veel goeds. Het ding is zwààr, gróót, de versnelling zit een eind weg en de voetrem helemaal! Ik maak dan ook meteen de klassieke fout om hem de bocht om te willen sturen in plaats van de motor het werk te laten doen.
Maar goed, we hebben dit dagje zelf gewild dus ik laat mij niet kennen en zet door.
Wijdbeens (wat komt er een hitte uit dat ding), rechtop maar toch relaxt en nog wat gespannen rijd ik achter Ariaan aan. Die op zijn beurt weer achter André aan gaat. André, van Eaglerider Holland in Haaksbergen, zit daar volkomen relaxt en ontspannen en gaat ons de komende dag door zoveel mogelijk bochtige weggetjes van Overijssel leiden.
Nu onze motorroute door Amerika steeds dichterbij komt knijp ik m toch wel een beetje. Zelf een superheerlijke Honda NC 750 die precies doet wat je wilt, wendbaar als een snorfiets, sterk als een 4wheel drive en nooit oververhit of vervelend begin ik hier en daar een twijfeltje te krijgen of ik zo’n helse machine als een Harley wel aankan. Helemaal na het verhaal van vriendin over omvallende motoren vanwege extreem remgeweld.
Dus, voorbereiding is het halve werk (clichés zijn waar!), wij gaan een Harley training doen. Tja, natuurlijk alleen te vinden aan de andere kant van het land want waarom zou er ook eens iets in de buurt zijn?
We maken er dus maar een heel weekend van en staan keurig om even na 9.00 (want Harley rijders zijn relaxt dus ook aan dat beeld willen we voldoen) staan we bij André op de stoep. De motors staan al klaar en zien er nog imposanter uit dan op het plaatje.
Eerst koffie, kennismaken en een babbel. André heeft bedacht dat we gewoon lekker de hele dag gaan toeren en dat we geen bijzondere verrichtingen gaan doen. Wij zijn tenslotte ervaren motorrijders. Ik vind het allang best.
Al rijdend vind ik van alles uit op die motor. Bijvoorbeeld dat het inderdaad handig is dat je zowel met je tenen als met je hak kunt schakelen. Handig! Zeker als het schakelpedaal wat verder weg zit. Dat het niet een tikje omhoog of omlaag is zoals bij mijn hondaatje maar dat je flink moet trappen om m omlaag te krijgen.
We doen het ene bochtje na het andere en gaandeweg krijg ik er meer plezier in. Krijg alleen pijn in m’n duim van het inknijpen van de toch wel zware versnellingshandel door terug- en opschakelen van 3 naar 2 voor al die bochtjes. Gelukkig hoor ik tijdens de koffie dat het koppel van deze motoren zó sterk is dat al dat schakelen helemaal niet nodig is. Dat probeer ik vervolgens toe te passen en warempel: het gaat gelijk allemaal een stuk relaxter. Het diepe gebrom onder mij als ik in z’n drie door een bocht ga klinkt geweldig en het gas geven daarna is prettiger en vloeiender. Ik zie Ariaan voor mij ook steeds makkelijker en sneller gaan, ook hij heeft er duidelijk plezier in. De motor ‘valt’ inderdaad lekker in een bocht en komt ook weer prima overeind. Slechts één keer lig ik bijna tegen een auto aan als ik een rechtsafje veel te ruim neem. Grappig dat je dan in een reflex, dus zonder dat je er bij nadenkt, precies het juiste doet en met je lichaam je motor opzij gooit. Dat is op een Harley dus niet anders.

Aan het eind van de dag zijn we een stuk wijzer. (Hoewel ik misschien tóch wel die cirkeltjes en 8tjes had willen doen, stom stom stom).

Maar ach, we hebben zóveel nauwe weggetjes en kleine bochtjes gemaakt, in Amerika is alles immers groter, wijder en breder, dus ook de haarspeldbochten.

We hebben er alle vertrouwen in. Nu alleen die enorme hitte nog trotseren.