“Stop! Stop this bus, I have to get out! Now!” De man met de kroon op zijn hoofd is hevig verontwaardigd dat de chauffeur zijn bevel niet opvolgt. De buschauffeur maakt een sussend gebaar en zegt vriendelijk “Just a sec, sir” en stopt netjes bij de volgende bushalte. De man loopt verontwaardigd weg. Hij is gekleed in een vormeloze coltrui, wijde korte broek vol vlekken, lange kousen en versleten gympen. De kroon op zijn hoofd is zelfgemaakt van geplastificeerd ijzerdraad. Achter ons zegt iemand “Ofcourse, he’s the king” en kan een glimlach niet onderdrukken.
Een paar haltes verder komt een dame met de omvang van drie dames de bus in. Ze is gekleed in een strakke paarse legging, een roze tule rokje een paars halterhemdje met een kanten roze vestje eroverheen. Behangen met zwarte glimmende kunststof tassen en er 1 achter zich aanslepend komt ze, al commentaar gevend aan iedereen maar vooral tegen de chauffeur omdat ie een meter te ver stopt, de bus in en neemt pontificaal plaats in het gangpad. En iedereen maakt plaats.
Weer een stukje verder gebaart de chauffeur de wachtende mensen buiten dat ze een stuk naar achteren moeten en klapt een oprijplank uit. De mensen op de eerste twee banken staan als op commando op en schuiven door naar achteren. De chauffeur klapt de banken op en trekt een rolstoel naar binnen. In de stoel zit een hoopje mens met een in lappen gewikkeld been voor zich uit stekend. Wellicht kun je jezelf niet goed verzorgen met zo’n lappen been want de hele bus stinkt meteen naar een urinoir.
De receptionist van ons hotel geeft ons twee opties om naar Downtown LA te komen. Met hun eigen taxi “want dat is snel en comfortabel en dan kunnen we lekker met elkaar praten en van elkaar genieten” of met de bus. Duurt 1,5 uur. De taxi kost ‘slechts’ 65,00$. De bus 0,50$. Wij kiezen het laatste. Omdat we dat toch al van plan waren maar zeker ook vanwege het niet geringe prijsverschil. De bus is redelijk en voorzien van airco.
Downtown LA vinden we niet zoveel aan. De hele stad stinkt als een pisbak, de straten zijn vies. Little Tokyo is grappig maar niet echt bijzonder evenmin als Chinatown. Op iedere tien meter ligt een dakloze te slapen, zit iemand te bedelen of haalt iemand een vuilnisbak leeg. Historic Downtown LA moet een mooie stad zijn maar wij hebben het nog niet gevonden. Na een paar uur bussen we terug naar ons hotel in Venice Beach.
Ook hier is het vies maar de sfeer is anders. Een bonte stoet bikers, joggers,skaters, toeristen, gezinnen met kinderen trekt hier de hele dag over de Ocean Frontalk en het fietspad rond. Daartussendoor zie je het echte leven. Mensen in toneelkostuum slapend op een bankje, virtuozen die muziek maken, een in string gestoken neger balancerend op een barkruk met een zwaard op zijn hoofd zwaaiend met twee nepslangen waarvan je de bedoeling ontgaat, bodybuilders, peuters nog in de luiers maar wel oefenend met een professioneel skateboard, aangeklede honden, skaters in de pool die trucs uithalen en daarvoor applaus krijgen van de omstanders als het lukt. Het mislukt echter vaker. Mensen met winkelwagens vol rommel, een ondefinieerbaar hoopje mens op sloffen behangen met vuilniszakken. En veel ondefinieerbare winkeltjes die niet uitnodigen om naar binnen te gaan. En de weedlucht is overheersend, Amsterdam is er niets bij. En dat alles in een omgeving met een mooi breed zandstrand omzoomt door een boulevard met palmen en een zee met prachtige golven.
We hoeven alleen maar te gaan zitten en te kijken, vermaak all over the place! Heerlijk.
Vandaag gaan we zelf maar eens over de Ocean Frontwalk fietsen.
