Harley en ik, wij hebben een spannende relatie. Hij wil best doen wat ik wil maar alleen als ik dat heel duidelijk aangeef. Als ik maar even twijfel dan doet ie gewoon wat ie wil en komen we uiteindelijk ergens anders uit dan ik had gewenst. Nemen we een bocht te ruim of moet er flink gecorrigeerd worden. Als ik dat dan maar ferm doe dan luistert ie weer netjes. Zo niet dan laat Harley me op niet mis te verstane wijze duidelijk merken wie er dan de sterkste is. Achteruit parkerend op een hellend wegdek verlies ik het krachtenspel. Niet genoeg in de rem, motor laten uitvallen en daar was Harley het kennelijk niet mee eens. Gooide zijn enorme gewicht in de strijd en daar gingen we, roetsjend achteruit naar de grond. Mwah, tegen zoveel (zwaarte)kracht kon ik niet op. Maar Harley moest het wel bekopen met een aantal krassen op het mooi gepoetste chroom.
Aan de andere kant laat ie me met zijn gebrom en gebobobobob weten dat ie nog steeds voor me aan het werk is en dat het niet zoveel uitmaakt of ik m nou in z’n tweede of derde versnelling door een bocht heen stuur, hij komt er wel.

Hij laat zich ook niet altijd makkelijk overeind zetten. Na een paar dagen heb ik een foefje gevonden om hem uit zijn luie stand te krijgen zonder dat het me veel moeite kost: ik sla mijn ene been over hem heen en moet dan een soort hupje maken om er helemaal overheen te komen. Tijdens dat hupje pak ik gelijk mijn stuur en trek Harley er in 1 vaart mee overeidnd. En zonder dat ie er erg in heeft is ie uit zijn slaapstand gehaald en moet ie aan de slag. Wat ie dan vervolgens zonder morren doet.

Is ie inde frisse ochtend heerlijk warm, s middags verandert hij in een hittekanon. Ik kan het hem niet kwalijk nemen: hoe kun je nou cool blijven als je je zelf moet koelen met de buitenlucht terwijl die lucht zélf al bloedje heet is? Dus wat doe je dan, Harley zijnde? Dan blaas je gewoonte hitte over je berijder heen…… O, wat heb ik dan een hekel aan hem.

Toch zijn we vriendjes geworden. Hij heeft me overal doorheen geloodst, hij zit werkelijk héérlijk en, eerlijk is eerlijk, ik hou het op Harley veel langer vol dan op mijn Honda. Door het zadel (dat dus meer een zetel is) en de hogere stand van het stuur heb ik niet een keer last gehad van schouders, zadelpijn, nek of rug. Iets dat ik na twee uur rijden op mijn eigen motor wél heb.
Zou ik er een willen hebben? Nee. Ik kijk nu al uit naar het weerzien met mijn eigen, trouwe, vertrouwde Honda NC 700 X!
Na 16 dagen met elkaar opgetrokken kan ik met plezier en genoegen terugkijken op een mooie roadtrip. Het ga je goed Harley!