Sta je om half zes naast je bed, werkt een ontbijt weg van twee gekookte eieren en een bekertje yoghurt en dan ben je nog niet op tijd! Eens in je leven moet je de zonsopgang gezien hebben in Monument Valley. Zeggen ze. Ze zeggen ook dat Monument Valley een ab-so-lu-te topper is onder de bezienswaardigheden. OK, we hebben ons best gedaan om op tijd te zijn maar we haalden het nét niet….. De zon was al op toen we, eindelijk want toch nog ruim een half uur rijden, bij het bezoekerscentrum aankwamen. Hebben we dan niets gezien? Jawel, voor je bij de ingang bent zie je het meest bekende plaatje voor je opdoemen en dát heeft Ariaan in ieder geval vastgelegd.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik, na alles wat we al gezien hebben, Monument Valley nou niet zo héél bijzonder vindt. Ja, de manier waarop de grillige vormen van de rotsen gevormd zijn is bijzonder: door zand en wind. Maar daar hebben we er ook al meer van gezien. Ik heb het idee dat de belangrijkste trekpleister van Monument Valley is dat het in zoveel films is gebruikt en dat het daarom erg tot de verbeelding spreekt.
Heel anders is Canyon de Chelly. De Canyon waar de Navajo naar toe gevlucht waren toen ze achterna gezeten werden door het leger. Diep, dieper, diepst zijn de kloven. Droog en rood bovenop en groen en geel (zand) onderin. Je hoeft weinig moeite te doen om je een voorstelling te maken van een karavaan immigranten die door de kloven trok terwijl boven op de platte rotsen om hen heen indianen zwijgend stonden te wachten tot ze konden aanvallen.
Het bijbehorende plaatsje Chinle is weer eens wat anders: op hun gemak slenteren paardenmoeders met hun veulens door de straten en steken de soms drukke weg over. Niemand die zich daar druk om maakt, gewoon even wachten.
Hallucinerende middelen?
De weg naar Canyon de Chelly toe en doorheen is als alle andere in dit deel van Amerika: lang, recht, heet, droog. Als we van Monument Valley naar Canyon de Chelly rijden begin ik te begrijpen waarom de woestijn zo verraderlijk kan zijn: ik zie een struik aan voor een enorme baal hooi, in de verte zie ik plotseling schattige huizen met rode daken maar als we er zijn blijken deze huizen gewoon rode rotsen te zijn en ik zie Ariaan tijdens het motorrijden foto’s maken. Oeps, maar deze laatste is echt! Die durft!
We zitten diep in het Navajo reservaat. We hebben de route weer eens aangepast: helemaal klaar met de Highways nemen we gewoon de Indian Routes (ook wel Scenic B-Ways genoemd) die zijn ook gewoon recht maar hebben meer te zien qua uitzicht. En we komen weer langs allerlei leuke plaatsnamen: Many Farms, Shiprock, White Water, Mentmore. En we komen langs een goedbewaarde historische Trading Post.
