Onder mijn voeten vliegen kilometers asfalt voorbij. Soms glad en roetzwart, soms grijs en hobbelig en soms lijkt het alsof iemand met een stroopstift figuurtjes gemaakt heeft op een pannenkoek. Goed geraden, we zijn uit de bergen (maar nog steeds op 2500 meter) en we rijden door de woestijn. Kilometers en kilometers rechttoe rechtaan is de weg. Mijn motorbroek is weer nat maar nu is t niet van de regen. Ik heb spijt dat ik mijn hyperkewl vestje niet heb aangedaan, er staat wind genoeg. In Nederland heb ik altijd een hekel aan al die wind maar nu is ie mijn vriend die me nog een beetje koel houdt.

Links en rechts zien we geen enkel teken van leven op een paar paarden her en der na. Rode, droge, gebarsten grond en we tijden hier al ruim 1 uur. En na iedere heuvel denk je dat je er bent maar dan doemt de verte weer voor je op. Zinderend en zinsbechoogelend strekt het asfalt zich weer voor je uit. We zijn op weg naar Mexican Hat, een nederzetting in het Navajo (spreek uit: návvaho) reservaat.
Net als vorig jaar in Australië komt het schaamrood spontaan bij mij opzetten als ik lees hoe veel van, ook mijn, voorvaderen de oorspronkelijke bewoners hebben behandeld. Wij rijden door het gebied dat door de Navajo stam bewoont werd.
Vanuit dit gebied werden 9000 mensen getransporteerd.

De lange mars
In 1863 zond de Amerikaanse regering de pelsjager en soldaat Kit Carson naar Canyon de Chelly om het probleem van de Navajo rooftochten op te lossen. Om slachtingen te voorkomen, leidde Carson zijn soldaten door de regio waar hij dorpen verwoestte en het vee doodde, terwijl de Navajo voor hem uit vluchten. Een jaar later kwam Carson bij Canyon de Chelly om de Navajo in te sluiten. De ongeveer 9000 Navajo werden gedwongen tot een lange mars, een 559 km lange voettocht naar New Mexcio. Daar stierven 3000 Navajo voordat de Amerikaanse regering haar fout inzag en de terugkeer naar Four Corners toe stond.
It’s a shame!

 

There’s a gunfight in town!
Gisteren hadden we een rustdag in Durango gelegen aan een rivier met rafting mogelijkheden en ‘lots of hiking trails’. Wij doen dat even niet, we slenteren wat rond, bezoeken het treinmuseum en doen de was.

Durango is een leuk stadje met een mooi bewaard centrum. Hier gaat de Narrow Gauch Railroad naar en van Silverton.
In het oudste hotel van de stad wordt iedere woensdag een minitoneelstukje opgevoerd (afschuwelijk amateuristisch maar daarom erg koddig) van de sherrif die twee treinovervallers zoekt. Eind van het liedje is dat hij de twee doodschiet op straat.

Four Corners
Midden in het reservaat en midden in de woestijn ligt het Four Corners monument. De Four Corners is het enige punt in Amerika waar vier staten elkaar raken en dan ook nog in vier hoeken van 90 graden. De routemakers van de route die wij rijden (maar eigenwijs als we zijn passen we hem hier en daar aan) heet de Four Corners dus moeten we hier wel even stoppen.

Vandaag gaat de tocht van Durango naar Mexican Hat om van daaruit een bezoek te brengen aan Monument Valley.
Mexican Hat is een gehucht midden in de bloedhete woestijn. In 2000 woonden er 88 mensen en in 2010 nog maar 12. Eigenlijk staan er alleen wat motels, een benzinepomp annex mini supermarkt en twee restaurants. Net als wij komen de meeste mensen om naar Monument Valley te gaan. En o, verrassing we komen terecht in een schitterend hotel met een zwembad op hoogte en uitzicht op de rivier. Dus we storten ons in het water en doen even helemaal niets meer.
We eten ‘swinging steaks’, dat zijn steaks die gegrild worden op een schommel boven een open vuur. Heerlijk!