Kirsten’s story:

Om kwart over 5 gaat de wekker. Om tien voor zes saan we bij de poort met onze spullen en stappen in het busje van ProDive Cairns. Een zeer wakkere en opgewekte Simon brengt ons naar de ProDive store om te registreren. Er komen 33 gasten aan boord waarvan 30 duikers en 3 snorkelaars. Op het schip aangekomen worden we de kajuit in gedirigeerd voor allerhande mededelingen door Kapitein Eric en Captain of de crew Taryn. Ondertussen kunnen we genieten van een uitgebreid ontbijt. We hebben drie uur varen voor de boeg voordat we op de eerste plek op het Rif zijn. “The sea will be a little bit bumpy” volgens Kapitein Eric dus er wordt op aangedrongen om pillen te slikken en dat doen we dus braaf. Het eerste half uur is er niks aan de hand maar dan breekt de hel los. “A little bit bumpy” betekent in landrottentaal: de boot zal alle kanten op rollen, van voor naar achter en van links naar rechts. Bovendien maken we sprongen alsof we in een achtbaan zitten en dat doorlopend zonder 1 golf rust. Bijna iedereen
is dan ook zeeziek. Van ons vieren heeft Sanne nauwelijks ergens last van, Ariaan een beetje,

Jurgen is zeeziek en ik ga bijna dood.
Als we er dan eindelijk zijn, knapt iedereen op behalve ik. Ik blijf ziek, kan niet eten, krijg geen controle meer over mijn lichaam. Ik doe braaf alles wat mij als tips wordt gegeven: naar de horizon kijken, buiten blijven, eten, veel water drinken, pillen slikken, op mijn ademhaling concentreren, liggen, slapen whatever. Niks helpt.
Ondertussen gaat het leven aan boord gewoon door. De crew springt rond dat het een lust is en de eerste briefing voor de duikers is een feit. Het is leuk om te zien hoe iedereen zich klaarmaakt voor zijn of haar eerste duik. En of het nu de eerste duik is van beginners (die nog alles moeten leren), gecertificeerde Open Water of Advanced duikers: iedereen is een beetje of heel erg zenuwachtig. Een voor een of met een hele groep tegelijk verdwijnen ze onder het oppervlakte.
Mij rest niets anders dan zoveel mogelijk buiten op mijn plek op het duikersdek (waar iedereen zijn uitrusting heeft klaarliggen) blijven zitten en zo weinig mogelijk bewegen. Er worden die dag nog twee duiken gemaakt maar van ons groepje slaat iedereen de nachtduik over.

Na het eten, waar ik overigens geen hap van binnenkrijg, besluit ik op mijn bed te gaan liggen. Wij hadden een hut toegewezen gekregen op het bovendek: daar waar de bewegingen van het schip het allersterkst zijn. Ik vraag of iemand met ons wil ruilen: onder zeeniveau merk je van de schommeling het minst. Dat lukt en met een dosis pillen kom ik redelijk de nacht door.
De volgende dag lijkt het of het beter gaat, totdat het schip naar een andere duiklocatie vaart. In alle hevigheid wordt ik nog zieker dan ik was….. Ik baal enorm en besluit op de mogelijkheid in te gaan om over te stappen op het zusterschip dat de drie dagen net achter de rug heeft en huiswaarts gaat. Ariaan wil dan ook niet langer blijven en Jurgen twijfelt. Gelukkig besluit hij wel te blijven. De bedoeling is, dat om 12 uur het andere schip langszij komt en dat we met het reddingsbootje de overstap maken. Er is nog iemand die van boord gaat, de ene helft van het Noorse stel dat hier op huwelijksreis is!
Om 10 uur geef ik aan dat ik weg wil en ga tot die tijd op mijn bed liggen. Om 10.05 uur komt de vrouw van het Duits/Poolse echtpaar met een doosje pillen: uit Duitsland meegenomen en haar hebben ze goed geholpen. Misschien wil ik ze proberen? Ze vind het erg dat ik van boord ga want: “you did look so happy when you came on board yesterday” wat een schatje! En alleen om haar niet voor het hoofd te stoten neem ik twee van die pillen in en ga mijn bed in.
Om 11.30 krijgen we het verzoek om vast onze spullen te pakken. Ik sta op en voel me totaal beter! Geen geschommel meer in mijn hoofd, niet meer misselijk en gewoon normaal. Ik geloof mijzelf niet en test het uit door een biscuitje te eten. Hmm, gaat goed. Dan maar een appel. Hmm gaat ook goed. Dan maar eens naar boven. En naar beneden. Gaat allemaal goed. Heb nergens last meer van. Ik voel me prima en tegelijk idioot. Dit kan niet. Maar goed, wat is dat is dus ik zeg tegen Ariaan dat ik wel wil blijven. Iedereen blij, ook de crew!
Nu kan ik eindelijk genieten van het heerlijke eten, de mooie zee, al het gedoe om mij heen, de georganiseerde chaos op het duikersdek, de wapperende bikini’s en zwembroeken op het zonnedek en de gesprekken met de andere gasten.

Wie zijn er eigenlijk allemaal aan boord? Het Pools/Duitse gezin: vader, moeder en zoon. Moeilijk voor ze om aansluiting te vinden want alleen moeder spreekt goed Engels. Het Israëlische gezin: vader, moeder en twee dochters. Ook zij blijven een beetje in hun eigen wereld. Moeder leest of computert de hele dag en zorgt voor haar gezin en vader en dochters doen de advance course. Dan de Amerikaanse vader met zoon en een vriendin. Leuke mensen die de tweede avond inzetten met een soort ‘van voor naar achter van links naar rechts’ liedje. Moeder is aan de wal gebleven, had geen zin in drie dagen zee. Dan heb je het Noorse Honeymoonkoppel, de blonde Deense, een blonde Zweedse, de twee Engelse meisjes waarvan de een duikt en de ander met een boekje in een hoekje zit, een koppel uit Engeland, twee Duitse backpackende vrienden, Patrick: een Amerikaanse jongeman die in zichzelf praat, de zeer rondborstige Amerikaanse Kirsten (grote mond maar verlegen en hoe krijgt ze in godsnaam iedere keer dat duikpak aan), de Canadese marine zeebiologe en nog tien anderen die ik niet meer zo duidelijk voor mij heb. Een heel gevarieerd maar relaxt en leuk gezelschap.
Over de tweede avond gesproken: na de nachtduik die nogal rommelig schijnt te verlopen vindt duikinstructeur Jack dat het tijd is voor spelletjes. Vreselijk melige écht Engelse spelletjes worden er gespeeld: eerst moeten steeds twee tweetallen tegen elkaar: de een heeft een grote pan om zijn middel hangen en de ander een grote lepel. De lepel moet tussen de benen door driemaal tegen de pan geslagen worden. Moeilijkheid: men mag nooit tweemaal dezelfde houding aannemen. Je kunt je nauwelijks voorstellen hoe het eruit ziet: steeds twee mensen die een soort battle van onmogelijke houdingen doen. rara welke associatie hoort hierbij….. Jack kiest de deelnemers uit en Jurgen en Sanne zijn de pineut: zij ‘mogen’ meedoen. Heel sportief gaan ze de strijd aan, verzinnen van alles en mede door het ‘standje’ van Sanne (die gewoon even twee benen in de nek legt, Jurgen ervoor en slingeren maar) winnen zij het spel. Alle verliezers moeten meedoen aan het volgende spelletje dat zo mogelijk nog erger is: de een moet een wc rol tussen z’n benen nemen en de ander een snorkel. Je raadt het al: de snorkel moet in het gaatje van de wc rol. Maar degene met de snorkel heeft een geblindeerde duikbril op en wordt ook nog driemaal rondgedraaid. Bovendien bedenkt Jack ook nog allerlei niets aan de verbeelding overlatende standjes voor degenen met de wc rol. Natuurlijk wordt er flink gelachen. Ondanks alles (t is niet echt mijn humor) is het toch leuk om er in mee te gaan. Gelukkig hoeven wij niet mee te spelen……..! Helaas voor Jurgen en Sanne bedenkt Jack ineens een spelregel die maakt dat de nummers 1 en 2 toch ook nog dit spelletje moeten doen. Ze laten zich niet kennen en duiken er vol in. Ze zijn echt geweldig!

Omdat ik in ieder geval niet op het Great Barrier Reef geweest wil zijn zonder te weten hoe het er onder water uit zit ga ik die middag snorkelen. We maken een 40minuten lange snorkeltocht. Geweldig hoe het er daarbeneden uitziet. 3 schildpadden en een heleboel vissen later zijn we weer terug aan boord. Blij dat ik geweest ben maar ik hoef niet nog een keer.
Woensdag is het voor de duikers druk: de eerste duik is al om 06.30 uur en om 6.00 uur wordt iedereen uit z’n bed getrommeld voor de briefing. Ariaan heeft geen zin, ik hoef niet dus wij draaien ons nog een keertje om.

Voor dat we om twaalf uur vertrekken richting wal zijn er nog twee duiken te gaan. Ik lees, maak foto’s, lig gewoon lekker in het zonnetje of staar heerlijk voor mij uit naar de horizon. Maar vooral ook genieten van het samenspel van Jurgen, Sanne en Ariaan die vaak elkaars buddy zijn. Bodycheck, afspraken maken en napraten. Vooral Sanne is erg goed: streng in de checkup, heel rustig en een goede steun voor Jurgen die in het begin niet zo lekker ging. Top!

De terugweg is meer dan verschrikkelijk. Volgens mij nog erger dan heen. Maar nu heb ik pillen! Ik ga in mijn kooi liggen en wordt niet ziek!
Eenmaal aan de wal worden we teruggebracht naar de camping. Doen een was, douchen uitgebreid, drinken wat en dan naar de afterparty in de stad. Op de Israëlische familie na is iedereen er. We eten, drinken en gaan uiteindelijk nog naar een club. Om 0.45 uur vinden Ariaan en ik het genoeg. Jurgen en Sanne blijven nog even doorfeesten.

 

Ariaan’s adventure:

Voor wij naar Australië gingen was mijn reis al geslaagd door de gedachte dat duiken in de Great Barrier Reef realiteit zou worden. Speciaal hiervoor heb ik kort voor ons vertrek naar Australië mijn duikbrevet gehaald in Nederland.

          
En nu was het zover. De duiktrip was begonnen. De reis naar het Reef was echt geen pretje. Kirsten was er het ergst aan toe (maar daarover lees je meer in haar stukje). Door me goed te concentreren op de horizon kon ik het volhouden.
Om 11 uur (dus vier uur na vertrek) was de eerste duik. De adrenaline gierde door mijn lijf. We gingen in groepjes onder begeleiding van een duikinstructeur.
Het was zeker weer even wennen om na een maand onder water te zijn, maar alle zenuwen zijn niet voor niets geweest. We werden echt helemaal verwend met prachtige kleuren van vissen, koralen en planten. Tijdens de eerste duik hebben we zelfs Nemo gezien. Je weet wel, van die disney film.
Het was adembenemend en spectaculair. Ik zou van iedere duik een verslag kunnen schrijven, maar dat is erg saai. Ik hou het maar op deze samenvatting:
In totaal heb ik 7 van de 11 duiken gedaan. Bij alle duiken waren of Sanne, of Jurgen of allebei er bij. Eén van die duiken was de nachtduik op dinsdagavond. Die vond ik persoonlijk het minst van allemaal. Ten eerste omdat het koud was. Ten tweede omdat je eigenlijk niet zo veel kon zien. Ten derde omdat het echt een chaos was. Hoewel iedereen in groepjes ging en elk groepje een eigen gekleurd fluoriserend staafje had, zwom uiteindelijk iedereen door elkaar. Of het nu door de haaien kwam? Ik weet het niet.
Tijdens de duiken hebben we dus veel verschillende vissen gezien. Een aantal bekende zijn: zeeschildpadden, haaien, barracuda’s, maanvissen, koraal(clown)vissen (=Nemo), papagaaivissen, vlindervis, diverse cods, triggerfish, surgeonfish, coral trout, wrasse, angelfish en nog veel meer.

Voor mij is de vakantie door deze ervaring al een succes geworden.