Onverstaanbaar en onverstoorbaar. De man plaatst zijn pul bier op het tafeltje en neemt al keuvelend tegelijk met ons plaats. Hij praat gewoon door, alsof we elkaar al jaren kennen. Ariaan en ik kijken elkaar stomverbaasd aan. Wat nu dan?
We staan al een tijdje op een tafeltje te wachten bij een van de twee restaurantjes die Pervalka rijk is. Als er een vrij komt lopen we daar heen maar de man die eerst nog binnen (al pratend tegen niemand) zijn bier aan het drinken was dus ook. Tja, wat moeten we hier nu mee? Vragen of ie weggaat? In het Engels zeg ik tegen hem dat wij geen Litouws spreken. in vloeiend Engels antwoord de man dat dit zijn stamtafel is, dat ik eigenlijk op zijn plek zit, dat hij altijd hier zit om over het water uit te kijken en zijn bier te drinken (I drink a lot because I’m frustrated). Waar die frustraties uit bestaan komen we niet achter. Wel ratelt hij verder dat hij uit Chicago komt, 5,5 maand per jaar hier woont, 1,5 maand per jaar in Turkije en de rest van het jaar in Chicago. Er is ook nog iets met een boot. Hij heeft het steeds over ‘wij’ en als ik vraag wie ‘wij’ is blijkt hij ook nog een vrouw te hebben. Die houdt niet van cafés en restaurants en ook niet van bier drinken. Maar omdat hij maar door blijft ratelen besluiten wij toch maar een ander tafeltje te nemen. Toevallig is er nog een vrij gekomen. Dus ik zeg dat wij graag samen eten en dat hij nu lekker op zijn eigen plek kan zitten.
Welkom in Pervalka, een van de dorpjes van de gemeente Neringa op de ‘Koerse Schoorwal’, een van de meest bijzondere natuurgebieden van Europa. Hij loopt van Kaliningrad (een stukje Rusland tussen Polen en Litouwen) tot Klaipeda in Litouwen en is nergens breder dan 3,7 km. Het landschap bestaat voornamelijk uit dennenbossen en duinen die steeds van plek wisselen. Maar ook een langgerekt strand met witte zandstranden. En dus een heel gewilde badplaatsomgeving. Er wonen meer elanden, herten en wilde zwijnen dan mensen (2600 verspreid over 4 dorpjes). Maar zomers verdubbelt dit aantal zich. Toch heeft het zijn natuurlijk oorspronkelijkheid weten te behouden. Schilderachtige houten huisjes en veel rust. We gaan het morgen allemaal verkennen.
Met een beetje pijn in ons hart zijn we donderdag vertrokken uit Karli. We hebben eerst nog een gezellig ontbijt met onze grappen en grollen makende Franse Australiër die vandaag ook vertrekt. Hij reist samen met nog een man en een vrouw en probeert de hele tijd contact te leggen in de vorm van grapjes en opmerkingen. En Ariaan is Ariaan niet als ie daar niet op in zou gaan. En dus wordt het gezellig.
We moeten deze heerlijke plek verlaten zoals we gekomen zijn: over een zandweg. Dachten we bij aankomst nog dat de navigatie zich vergist had, navraag en de wandeling toonden dat dit dorp niet via een asfaltweg te bereiken is. Gelukkig is het droog geweest en kunnen we nu rijden in plaats van glijden.
We zetten koers naar Kuldiga. Onderweg zijn er geen noemenswaardige bezienswaardigheden dan de natuur, een kasteel en de leuke dorpjes en stadjes waar we door komen. En idioterie op de weg. Auto’s die vlak langs je scheuren om nog net voor de tegenligger vol in de ankers moet weer op hun eigen weghelft te kunnen komen. Bizar.
En dat dat af en toe gruwelijk mis kan gaan getuigt een vrachtwagen die, geschaard en gekanteld, in de berm ligt. Met daaronder een auto. Brrrr. Ik wil niet weten hoe die bestuurder er aan toe is. En het kan natuurlijk ook een ongelukkige samenloop van omstandigheden zijn, net zo goed als een foute inhaalmanoeuvre. Het rechtvaardigt hoe dan ook mijn eigen besluit om me hier aan de maximum snelheid te houden (ongeveer) en alleen in de te halen als het echt veilig is.
Het hotel in Kuldiga is top. We hadden ons niet erg ingelezen over deze plaats omdat we het eigenlijk alleen als een overnachting zagen op weg naar Neringa. Maar het blijkt dus een heel mooi middeleeuws stadje (alles in het Balticum is geloof ik middeleeuws of ouder) te zijn. Mooi omdat er veel bewaard is gebleven tot zelfs de beschilderingen op de huizen aan toe. En ze hebben de breedste en laagste waterval van Letland, 240 meter breed en 2 meter hoog. Maar mooi. Ik moet er natuurlijk even in en overheen lopen net als vele anderen. De stenen zijn glad en natuurlijk glibber ik op een afgeleid (want een kwebbeleend deed leuk) van een steen af en kneus mijn teen. Au.
Kuldiga heeft ook een prachtig park met daarin de beeldentuin van de eerste Europese vrouwelijk beeldhouwster die een eigen beeldentuin heeft opgericht.
Als we na een heerlijk etentje ‘s avonds op onze kamer zitten horen we een soort folkmuziek. Luid. En lang. We worden nieuwsgierig en willen weten wat er gaande is. Buiten ontmoeten we een Duitse professor die op weg naar zijn werk in Tallinn een tussenstop in Kuldiga neemt en we lopen samen richting het geluid. Er blijkt een muziekfeest aan de gang te zijn. Een podium, eet- en drinkstalletjes, vuurkorven en muziek. Midden op het terrein zijn twee cirkels gecreëerd van hooibalen met kleden eroverheen. Als de band ophoudt met spelen gaat men op de hooibalen zitten en gezamenlijk worden er Letse volksliedjes gezongen. Heel gaaf. Maar het duurt wel bijna de hele nacht. En dat is iets minder.
Dus met een houten hoofd van te weinig slaap stappen we zaterdagmorgen op de motor. Al bij de eerste rotonde verlies ik Ariaan uit het oog. Hij kan doorrijden en ik moet wachten voor een eindeloos lijkende stoet overstekende voetgangers. Gelukkig heb ik mijn eigen navigatie en mijn geld en telefoon in mijn eigen rugzak. Want zo’n avontuur als in Amerika gaat me nooit meer gebeuren. Het is een redelijk saaie route naar Neringa. Maar omdat we gehoord hebben dat het daar heel erg leuk is vinden we het niet erg om een beetje door te kunnen rijden en een keer wat vroeger aan te komen. We besluiten daarom ook om de Russischs-Orthodoxe kathedraal en de Russische soldatengevangenis in de Russische wijk waar je je als gevangene kunt laten behandelen tijdens een twee uur durende ‘show’ te laten schieten.
En dan komen we bij de veerpont. Neem de pont Maassluis-Rozenburg tijdens de spits en dan maal 10. Zo druk dus. We komen uiteindelijk met een uur pont-vertraging om 16.00 uur aan in ons appartement. Maar dan is het ook meteen geweldig leuk. Op zoek naar de supermarkt krijgen we het gevoel dat we naar een campingwinkel lopen of zo. Een heel grappige combi: alle huizen en huisjes zitten vol vakantiegangers maar de omgeving blijft de uitstraling van een kleine natuurcamping hebben.
En zo zitten we dus uiteindelijk bij de Amerikaanssprekende Litouwse (Of Litouws sprekende Amerikaanse) man aan ons voorgerecht: gebakken brood. Vanaf ons tafeltje horen en zien we hem tegen iedereen en niemand praten. Uiteindelijk richt ie zich tot de vogels en negeert iedereen hem verder. Er is iets met die man gebeurd, dat is duidelijk. Ook hij heeft een verhaal maar wij zullen het niet te weten komen.
- Vertrek uit Karli: 09.15 uur
- Aankomst Kuldiga om 15.30 uur
- Overnachtingsplek: 14, Hotel Jēkaba sēta
- Vertrek uit Kuldiga: 09.15 uur
Aankomst Pervalka om 16.00 uur
Overnachtingsplek: 15, Appartament Vejopacio uzgaida
